Bartek Fetysz

*Felieton usunięty ze wszystkich platform i social mediów za "mowę nienawiści".

"(...) Niebieski "ptaszek" przy nazwisku na Fejsie czy Instagramie jest jak hologram na kasetach w latach 90-tych. Odróżnia oryginał od pirata. Chociaż powinienem o tym pisać w czasie przeszłym, bo dzisiaj, każdy może go sobie doczepić, ozdobić nicka jak dupę korkiem analnym zakończonym końskim, kolorowym włosiem. W sieci stajesz się zauważony, kupiony jak Obserwujący z Turcji kilku nadwornych celebrytek, a w realu, z korkiem w dupie jesteś personifikacją My Little Pony. Bez końskiego certyfikatu umożliwiającego start w zawodach w Ascot (...)".

*DZIENNIKI WARSZAWSKIE to cykl felietonów, które ukazywać się będą na moim Patronite i Instagramie (tylko dla subskrybentów) odpłatnie. Ten, taki trochę prolog, udostępniam za darmo.

Nie wiem, który to debiut w moim życiu, ale wygląda na to, że żyję po to, żeby kurwa chyba wiecznie debiutować. Tym razem w roli prowadzącego talk show na platformie Micspace.

"(...) Anglia to miejsce, w którym wszystko jest natapirowane jak pazurki z włosów u osiedlowej pani Basi z PRL-u. Na sztorc i na hektolitry lakieru. Dzisiaj Bitwa pod Grunwaldem. Jutro czerwone maki na Monte Cassino. Fryz ma wyglądać, trzymać się i przetrwać wojnę. I nieplanowane zabory. Taft na każdą pogodę. Taft językowy. Taki zabieg gramatyczny. Przewiązany w talii paskiem. Czy to size zerowy, czy size nieskończony - pasek musi być. I getry. Burza, śnieżyca czy basen - zawsze idealnie, z doklejonym uśmiechem królowej, która od lat wychodząc do poddanych, cierpi na szczękościsk. Większy ma tylko Kamila Parker Bowles. Nigdy nie wiadomo, czy się uśmiecha, czy ma zatwardzenie. Bowl to po angielsku miska. Siostro, basen. Może być i miska (...). 

"(...) Wydawać by się mogło, że „Perfekcyjna Pani Domu”, na Wyspach w postaci Anthei Turner, a w Polsce – Małgorzaty Rozenek-Majdan – to wymysł telewizji. Wyprasowana do bólu kobieca postać, snująca się z białą rękawiczką i z nabotoksowanym uśmiechem, który wygląda jak przyklejony, oglądająca siebie samą na pozowanych, wystylizowanych rodzinnych zdjęciach – istnieje jednak naprawdę. W ciągu dnia odgrywa rolę matki, żony, biznes woman, ale kiedy zostaje sama – Dr Jekyll staję się Mrs Hyde (...)".

"(...) Męskie “Jestem ofiarą mobbingu” dla niektórych brzmi tak, jak kiedyś pytanie Leppera “Jak można zgwałcić prostytutkę?”. Dzisiaj, to kuriozalne pytanie, w dobie największej chyba emancypacji kobiet, zaczyna dotyczyć mężczyzn, którzy doznali jakiejkolwiek formy przemocy – czy to psychicznej czy fizycznej. Kiedy kobieta, otwarcie opowiada o byciu ofiarą gwałtu czy przemocy – narodowe wsparcie. Kiedy mówi o tym mężczyzna – chichy, śmiechy. Bo jak można zgwałcić faceta? (...)"

"(...) Wysłałem dzisiaj maila do Wydawcy i mówię, słuchajcie, nie ma opcji, że ja tę książkę jutro oddam. Siedziałem nad nią ostatni tydzień i połowę stron wyrzuciłem. Kłamię teraz bezczelnie, połowę to nie, ale całkiem sporo. Bo mi się w głowie zmienił koncept. Oczywiście na last minute, bo gdzieżbym pomyślał, żeby zrobić to wcześniej? Nigdy wcześniej książek nie pisałem, więc uczę się na błędach. Grając Mozarta na naciągniętych już smyczkiem strunach cierpliwości Wydawnictwa (...)". 

"(...) To bardzo dziwne uczucie, kiedy materializuje Ci się coś, na co czekałeś pół życia. Bo ja Wam się z czegoś zwierzę... Gdyby mi ktoś powiedział, dziesięć, ba pięć lat temu, że będę w miejscu, w którym jestem to bym go wyśmiał (...)". 

Odchodzę. Nie zatrzymuj mnie.

Zadzwonił do mnie Bóg. Pytał o zdrowie...

(...) Patrzę na świat przez jakieś spaczone okulary. Ja jestem z tej generacji, gdzie to po dwudziestce trzeba już kogoś mieć, a przynajmniej wypada, bo jeśli się nie ma, to coś z Tobą musi być nie tak. I wszystkie ciotki, babcie, lochy z dalszej rodziny, sprowadzają Cię do parteru i lamentują. Może do proboszcza iść i zapytać o rade? Taki dorodny chłopak, a tu ani romansu, ani miłości, no cegła. Może msze zamówić na jakie odszatanienie? Moja generacja, ta co się wychowała na obserwacji dziadków i babć utkanych z miłości od pierwszego wejrzenia, ma problem z dzisiejszym światem. Dzisiejszy świat to swipe, swipe, następny, normalnie MTV z wczesnych lat dwutysięcznych – program randkowy NEXT. A kiedyś to było naprawdę, na życie. Czyżby? (...).