Jarek Holden

Prawdy nie można wymyślić, tylko kłamstwo ma za ojców i matki światek literacki.

Sceny „z wczoraj”, pojedyncze kadry rodzinne i język starej Anglii to trójząb, który atakuje czytelnika podczas lektury. Trzy szpikulce, które trzymają czytającego za gardło od początku do końca tej skromnej fabuły. Niby nie dzieje się nic, ale tak naprawdę lawina nadciąga. Leniwy, acz smutny obraz staje się coraz mocniej wyrazisty. Dylematy ojca, męża, przedsiębiorcy.

Że jest nieźle, niech świadczy moje zaskoczenie. Najpierw gadałem na boku o Barysie, potem myślałem o Kotas, wpadł do głowy także Valter Hugo Lemos. Okazuje się, że ta napisana na jednym oddechu książka, oddycha na sto sposobów. Po swojemu.

Antologia opowiadań futurystycznych? To pisanie oddycha teraz, a jego bohaterowie żyć będą (oby – nie) wiecznie! Retoryka jest ich bronią! Naiwność założeniem, ale i piętą achillesową.

To gorzka pigułka! Napisana w męczący sposób, ale na tym polega urok tej fabuły.

Migot z nagrodą Grand Press w kategorii Książka Reporterska Roku. To dobra rekomendacja, ale nawet bez tych laurów książka jest właściwym wyborem, dla tych którzy cenią w dziennikarstwie rzetelność i uczciwość.

Swoisty monolog swoistego Fausta…i fascynacja literaturą. Beckett Samuel, „Czekając na Godota". Oraz z boku: Proust Marcel, „W poszukiwaniu straconego czasu". I jakoś nie chcę mi przejść przez gardło słowo: „pedofilia”, ale musi.

Nagród i nominacji pisarz ma sporo. Opublikowanych powieści też nie mało. Dlaczego polski czytelnik zaczął poznawać noblistę akurat od „Powróconych”?

Bezimienna narratorka, pisarka mieszkająca na Manhattanie, otrzymuje list od Rouenny Zycinski, zapomnianej koleżanki z osiedla na Staten Island, gdzie obie mieszkały w dzieciństwie.

Punktów krytycznych Wyrwa oddaje nam kilka. Niby głównym nurtem opowieści jest cierpienie po stracie. Ułomne przywracanie światów do życia. Ale jedno co zwraca uwagę (przez całą lekturę książki) to pęd.

Cyniczny Bawołek w mistrzowskiej formie. Powtarza się mantra; Stasiuk kiedyś powiedział: „Bawołek, ty tobyś chciał, żeby świat się od ciebie odpierdolił”. No chciałbym – odpowiedział pisarz. Wszystko się zgadza.

Reportaż kompletny, a jednak bez słów Filipa Springera na pewno uboższy. Kto by przypuszczał, że o Szwecji można napisać, że architektonicznie to brzydki plac budowy, gdzie nowoczesność nie przestaje do przeszłości, gdzie lasy tnie się do pnia. A dworce kolejowe popadły w ruinę. Przecież to jakby pisanie o Polsce. A jednak! Szwecja z pocztówek została tym tekstem zburzona, wyburzona. Nastąpiła eksplozja.