Bartek Fetysz

"(...) - Stary, opowiedziałabym Ci dlaczego odeszłam - mówi Kate - Ale podpisałam NDA i nie mogę tego zrobić. Cieszę się, że wzięłam swój hajs i poszłam w pizdu. Miałam ich pozwać, nie było mnie stać, ale dostałam wystarczająco odchodząc w zamian za milczenie. Zawsze byłeś inteligentny i cool, dodaj dwa plus dwa, zapytaj siebie, kto z dnia na dzień odchodzi z firmy, której poświęcił szesnaście lat. To co tam się działo potem, przerosło moją wyobraźnię. - Mnie zwolniła Lydia - mówię - Kiedy tylko została regional manager. - Oczywiście, że tak! Ta kurwa! Chyba wiesz, że niby taka cnotliwa i do tego mężatka, a pierdoliła się z tym sprzedawcą w sklepie, z tym Włochem... (...)"

"(...) Mam w sobie gen dziwki. Właściwie to ruchacza. Co noc sypiam z kim innym. Puszczam się nałogowo. Dzisiaj mam kolejną randkę. Nazywa się Miguel Matos. Jak zwykle, denerwuję się przed pierwszym kontaktem i razem. Ludzie mają do siebie to, że dużo obiecują, jarasz się co najmniej jak Influencerka Littlemooonster96, Angelika Mucha, przed dotknięciem Justina Biebera, a potem albo przez tydzień nie myjesz albo od razu walisz we wrzątek, żeby zmyć z siebie fetor zapachu (...)".

"(...) Pierwszy dzień września był dla mnie w latach szkolnych traumą, bo nienawidziłem do niej chodzić. W szczególności do podstawówki. Mama ubierała mnie w za duże marynarki i koszule po ojcu i czułem się w nich jak w namiocie. A jak jeszcze dołożyła krawat to od razu wiedziałem, że oto jest dzień, który rozpoczyna legalne i  kilkumiesięczne zarzynanie mojej psychiki. Gdyby dzisiejsze stylistki, zakochane w oversizach, mnie wtedy widziały to by piszczały jak pojebane z zachwytu, bo wyglądałem jak skrzyżowanie tych najbardziej narcystycznych, ale bez domieszki pojebania (...)". 

"(...) wymarzona, wydawać by się mogło praca w (butiku Vivienne Westwood), okaże się największym w moim życiu koszmarem, otwarciem drzwi do przemocy, traumy, bezrobocia i prawie bezdomności. Dlatego, kiedy za życia Westwood wygłaszała słynne "Buy less, choose well" - powtarzałem, że klimakterium popierdoliło się jej z klimatem, bo powinna zacząć zmiany od swojej firmy, w której najniższe stawki i poniżanie ludzi było normą. Na którą panowało odgórne przyzwolenie (...)".

"(...) Live shows zaczynały się od 19:45 i trwały do 23.20. Malutką garderobę dzieliliśmy z jakąś tam inną artystką, która w Eurowizji brała udział ileś tam lat temu. Wszyscy sympatyczni, Krzysiek i Zuzka się rozciągali, Justyna jak zwykle podśpiewywała, Benny mocował jej odsłuch i mimo że Justyna występowała dość późno, to musieliśmy być tam wcześniej. Uprawiać nicnierobienie w chujowym pokoiku (...)".

"(...) Miałem kiedyś taką Nokie z qwerty klawiaturą, która wyglądała jak Blackberry, którego bardzo pragnąłem, bo miał go ktoś w "Sex and the City", ale ta marka była jakoś kosmicznie droga. Natomiast ta Nokia, chyba model E63, to był telefon mojego życia. Przyjechałem z nią do Londynu i ona robiła tak zajebiste zdjęcia, że w klubach byłem samozwańczym, nadwornym fotografem i moje szaleństwa lądowały na ich stronach (...)".

"(...) Męskie “Jestem ofiarą mobbingu” dla niektórych brzmi tak, jak kiedyś pytanie Leppera “Jak można zgwałcić prostytutkę?”. Dzisiaj, to kuriozalne pytanie, w dobie największej chyba emancypacji kobiet, zaczyna dotyczyć mężczyzn, którzy doznali jakiejkolwiek formy przemocy – czy to psychicznej czy fizycznej. Kiedy kobieta, otwarcie opowiada o byciu ofiarą gwałtu czy przemocy – narodowe wsparcie. Kiedy mówi o tym mężczyzna – chichy, śmiechy. Bo jak można zgwałcić faceta? (...)"

Królewna Ścieżka i Siedmiu Krasnoludków, czyli bajka dla dorosłych. Tekst archiwalny. Pisany kompletnie na trzeźwo.

"(...) Siedzę przed laptopem i błyska, a ja przypominam sobie jak za dzieciaka, moja prababcia Mania w trakcie burzy wystawiała w oknie obrazek Jezusa, oby grzmoty ominęły dom. Ponoć jakiejś sąsiadce w Ćmielowie piorun pierdolnął w dach i spłonęła jej cała chata, a jakiegoś innego sąsiada to nawet zabił. Od dziecka karmiła mnie więc strachem, ale ja się burzy nigdy nie bałem, bo mam od zawsze burzliwe życie (...)". 

"(...) co niektórzy robiąc z siebie debili w sieci, kupują za gotówkę mieszkania, a inni, zdolni i utalentowani ledwo wiążą koniec z końcem. Czekają na zlecenia zastanawiając się czy przyjdą. I marnieją, kiedy powinni kwitnąć. Nie chcę marnieć za życia. Chcę za życia żyć. Postanowiłem zatem zmienić swoją ofertę i progi (...)".

"(...) Londyn to miasto, w którym wciąż szuka się trzech rzeczy, pracy, mieszkania albo partnera/partnerki. Pracę mam, chociaż ze zleceniami bywa różnie, mieszkanie też mam, a partnera ani partnerki nie szukam od lat, wszak nadzieja mnie na to opuściła zupełnie i uprawiam miłość do siebie samego. A przynajmniej się staram. Trudna to sztuka i wymaga poświęceń, ale przede wszystkim samozaorania we własnych oczach i przyznania się do błędów, porażek, potknięć, nałogów. Do rozliczenia się ze sobą "za zimno". Lato temu nie służy, bo to czas, w którym najchętniej bym się zahibernował i związał ze swoim łóżkiem na amen. Obudził we wrześniu (...)".

"(...) Mam alergię na słowo "trend" i "trendy". Co jest zabawne, bo lata temu, mieszkając jeszcze w Polsce, religijnie wręcz kupowałem magazyn modowy właśnie o nazwie "Trendy". Naczelnym był Piotr Zachara i był fantastyczny! Nie pamiętam, czy to była jakaś odnoga Twojego Stylu, ale miałem każdy numer. W jednym z nich była na końcu ankieta, na cztery strony. Byłem wtedy raczkującym fashion victim (dzisiaj bardzo się wstydzę tego etapu swojego życia), ale postanowiłem, że najskrupulatniej jak potrafię ją wypełnię. To były jakieś wczesne lata dwutysięczne, miałem ze dwadzieścia lat i po cichu marzyłem o angażu do prestiżowego magazynu (...)".