Jarek Holden

Jest moment w tej narracji, że czytelnik czuje się zdezorientowany. Wydaje się, że to dwie różne dziewczynki, osobne historie. Ale to tylko chwilowe niepicie. Chwilowy rozejm rodziców.

Małgorzata Gralińska, tłumaczka tej książki, wykonała wspaniałą pracę. Bo widać, bo czuć, że to nie jest „tylko przekład”. To napisanie po polsku tej bałkańskiej, jugosłowiańskiej, europejskiej historii.

Czy Nagroda Bookera dla książki o chciwości i ludzkiej głupocie to właściwy wybór. Kwestia dyskusji. Jednak sposób jej napisania zasługuje na laury. Na godziny spędzone w komnacie tajemnic. Niby fabuła przewidywalna, ale jakże dobrze napisana, rozpisana, opisana. Wypisana.

Książka jednak ma jeden walor, który wciąga i jest na tyle nietresujący, że nie można zlekceważyć tych rozmów. Rozmówczyni Agaty Twardoch naprawdę są niesamowite. I bez znaczenia wówczas jest to, czy powiemy „pani architekt” czy architektka.

Nie ukrywam, że trochę obawiałem się tego czytania. Jakoś podświadomie dopadły mnie skojarzenia z pisarstwem Tomasza Jastruna, którego nie znoszę, ale stało się inaczej. Stało się dobrze. W poczuciu dobrze przeżytej przygody czekam na nową książkę Macieja Hena. Mam (ponowną) nadzieję na ironię oraz dystans wobec Polski i jej trupów, które co jakiś czas wyłażą z szafy.

Na narratologię składają się nie tylko szczegółowe techniki i procedury badawcze, przede wszystkim składowe to: uczciwość i wspomniany wstyd. Wszystko wypowiedziane głośno, bo spisane w formie KSIĄŻKI. Brawo!

Skróciłbym książkę, gdzieś o trzydzieści stron. Ale kiedyś chciałem ciąć Goethego, Manna, Iwaszkiewicza i Andrzejewskiego, zatem nie słuchajcie mnie – tylko czytajcie. Czytajcie „Matkę na obiad”! Do Rotha też możecie wrócić, bo zawsze warto przeżyć to po raz wtóry…

Dwa punkty na dziesięć są za spacje i jamnika na okładce. Mam duży sentyment do książek Czytelnika z serii… z jamnikiem. Ten pies to jedyna rzecz, która mnie bawi w tej książce. Wprawdzie autor pisze, że jest „spasiony”, ale wolę psa z nadwagą, niż niedorobioną – niewydarzoną fabułę.

Czytajcie „Złą Feministkę”. „F” – musi być wielkie. A zło może wreszcie będzie ulegało zmniejszeniu, bo na pewno nie degradacji! Władza języka nie obraca się przeciwko językowi. Ona w tej książce tryumfuje!

Pierwsza powieść Olgi Tokarczuk po otrzymaniu Literackiej Nagrody Nobla to „przygody i kobiety”. To męska podróż. To reminiscencje prozatorskie. To na pewno nie jest szczyt możliwości pisarki!

Urszula Chylaszek skupiła się na jednostkach, by przedstawić całość. Dzięki takiemu zabiegowi mamy lekturę, która wciąga i pociąga. Bo jest wynikiem ciężkiej pracy.

Zaginiony, zagubiony, sponiewierany. Opuszczony! Posłuchajcie tej poezji i… wysadzi Was z fotela, z kapci. Z ról, które odgrywamy. A robimy to z wygody, dla świętego spokoju, dla pieprzonej politycznej poprawności. To nie jest poezja śpiewana. To jest skowyt obleczony w smutek, przez ogromne S.