Jarek Holden

Książka jednak ma jeden walor, który wciąga i jest na tyle nietresujący, że nie można zlekceważyć tych rozmów. Rozmówczyni Agaty Twardoch naprawdę są niesamowite. I bez znaczenia wówczas jest to, czy powiemy „pani architekt” czy architektka.

Pięć moich poezyji :). Czytajcie!

Nie ukrywam, że trochę obawiałem się tego czytania. Jakoś podświadomie dopadły mnie skojarzenia z pisarstwem Tomasza Jastruna, którego nie znoszę, ale stało się inaczej. Stało się dobrze. W poczuciu dobrze przeżytej przygody czekam na nową książkę Macieja Hena. Mam (ponowną) nadzieję na ironię oraz dystans wobec Polski i jej trupów, które co jakiś czas wyłażą z szafy.

Na narratologię składają się nie tylko szczegółowe techniki i procedury badawcze, przede wszystkim składowe to: uczciwość i wspomniany wstyd. Wszystko wypowiedziane głośno, bo spisane w formie KSIĄŻKI. Brawo!

Dwa mikro/opowiadania z tomu "Mikroskop". Autor: Jarek Holden

Skróciłbym książkę, gdzieś o trzydzieści stron. Ale kiedyś chciałem ciąć Goethego, Manna, Iwaszkiewicza i Andrzejewskiego, zatem nie słuchajcie mnie – tylko czytajcie. Czytajcie „Matkę na obiad”! Do Rotha też możecie wrócić, bo zawsze warto przeżyć to po raz wtóry…

Dwa punkty na dziesięć są za spacje i jamnika na okładce. Mam duży sentyment do książek Czytelnika z serii… z jamnikiem. Ten pies to jedyna rzecz, która mnie bawi w tej książce. Wprawdzie autor pisze, że jest „spasiony”, ale wolę psa z nadwagą, niż niedorobioną – niewydarzoną fabułę.

Czytajcie „Złą Feministkę”. „F” – musi być wielkie. A zło może wreszcie będzie ulegało zmniejszeniu, bo na pewno nie degradacji! Władza języka nie obraca się przeciwko językowi. Ona w tej książce tryumfuje!

Książkę przeczytałem, bo dostałem ją od jednej pisarki, a kolejna zachęcała mnie, bym się z tym pisaniem zmierzył. Zrobiłem to. I nie do końca żałuję, bo gdy znowu usłyszę, że Dawid Grosman to dobry pisarz, to zapytam: - A czytałaś, czytałeś „Gdyby Nina wiedziała”? To pytanie jest koronnym dowodem, że nawet nieźli autorzy piszą czasami tylko dlatego by coś wydać, a nie dlatego by COŚ NAPISAĆ!

Powiem szczerze, że książkę przeczytałem już trzy razy, a wciąż chcę, pragnę do niej wracać. Ten oniryczny, dystopijny styl mnie uwiódł. Otworzył nowe możliwości interpretacji literatury. Gdy tylko wrócę do Wrocławia, zamknę się na cały dzień w bibliotece. Teraz otacza mnie księgozbiór Ziemi.

Pierwsza powieść Olgi Tokarczuk po otrzymaniu Literackiej Nagrody Nobla to „przygody i kobiety”. To męska podróż. To reminiscencje prozatorskie. To na pewno nie jest szczyt możliwości pisarki!

Urszula Chylaszek skupiła się na jednostkach, by przedstawić całość. Dzięki takiemu zabiegowi mamy lekturę, która wciąga i pociąga. Bo jest wynikiem ciężkiej pracy.