Bartek Fetysz

POGNIECIONY - powieść (2005) - część druga.

POGNIECIONY - powieść (2005) - część pierwsza.

"(...) Anglia to miejsce, w którym wszystko jest natapirowane jak pazurki z włosów u osiedlowej pani Basi z PRL-u. Na sztorc i na hektolitry lakieru. Dzisiaj Bitwa pod Grunwaldem. Jutro czerwone maki na Monte Cassino. Fryz ma wyglądać, trzymać się i przetrwać wojnę. I nieplanowane zabory. Taft na każdą pogodę. Taft językowy. Taki zabieg gramatyczny. Przewiązany w talii paskiem. Czy to size zerowy, czy size nieskończony - pasek musi być. I getry. Burza, śnieżyca czy basen - zawsze idealnie, z doklejonym uśmiechem królowej, która od lat wychodząc do poddanych, cierpi na szczękościsk. Większy ma tylko Kamila Parker Bowles. Nigdy nie wiadomo, czy się uśmiecha, czy ma zatwardzenie. Bowl to po angielsku miska. Siostro, basen. Może być i miska (...). 

"(...) Wydawać by się mogło, że „Perfekcyjna Pani Domu”, na Wyspach w postaci Anthei Turner, a w Polsce – Małgorzaty Rozenek-Majdan – to wymysł telewizji. Wyprasowana do bólu kobieca postać, snująca się z białą rękawiczką i z nabotoksowanym uśmiechem, który wygląda jak przyklejony, oglądająca siebie samą na pozowanych, wystylizowanych rodzinnych zdjęciach – istnieje jednak naprawdę. W ciągu dnia odgrywa rolę matki, żony, biznes woman, ale kiedy zostaje sama – Dr Jekyll staję się Mrs Hyde (...)".

"(...) Męskie “Jestem ofiarą mobbingu” dla niektórych brzmi tak, jak kiedyś pytanie Leppera “Jak można zgwałcić prostytutkę?”. Dzisiaj, to kuriozalne pytanie, w dobie największej chyba emancypacji kobiet, zaczyna dotyczyć mężczyzn, którzy doznali jakiejkolwiek formy przemocy – czy to psychicznej czy fizycznej. Kiedy kobieta, otwarcie opowiada o byciu ofiarą gwałtu czy przemocy – narodowe wsparcie. Kiedy mówi o tym mężczyzna – chichy, śmiechy. Bo jak można zgwałcić faceta? (...)"

"(...) Wysłałem dzisiaj maila do Wydawcy i mówię, słuchajcie, nie ma opcji, że ja tę książkę jutro oddam. Siedziałem nad nią ostatni tydzień i połowę stron wyrzuciłem. Kłamię teraz bezczelnie, połowę to nie, ale całkiem sporo. Bo mi się w głowie zmienił koncept. Oczywiście na last minute, bo gdzieżbym pomyślał, żeby zrobić to wcześniej? Nigdy wcześniej książek nie pisałem, więc uczę się na błędach. Grając Mozarta na naciągniętych już smyczkiem strunach cierpliwości Wydawnictwa (...)". 

"(...) To bardzo dziwne uczucie, kiedy materializuje Ci się coś, na co czekałeś pół życia. Bo ja Wam się z czegoś zwierzę... Gdyby mi ktoś powiedział, dziesięć, ba pięć lat temu, że będę w miejscu, w którym jestem to bym go wyśmiał (...)". 

Odchodzę. Nie zatrzymuj mnie.

Zadzwonił do mnie Bóg. Pytał o zdrowie...

(...) Patrzę na świat przez jakieś spaczone okulary. Ja jestem z tej generacji, gdzie to po dwudziestce trzeba już kogoś mieć, a przynajmniej wypada, bo jeśli się nie ma, to coś z Tobą musi być nie tak. I wszystkie ciotki, babcie, lochy z dalszej rodziny, sprowadzają Cię do parteru i lamentują. Może do proboszcza iść i zapytać o rade? Taki dorodny chłopak, a tu ani romansu, ani miłości, no cegła. Może msze zamówić na jakie odszatanienie? Moja generacja, ta co się wychowała na obserwacji dziadków i babć utkanych z miłości od pierwszego wejrzenia, ma problem z dzisiejszym światem. Dzisiejszy świat to swipe, swipe, następny, normalnie MTV z wczesnych lat dwutysięcznych – program randkowy NEXT. A kiedyś to było naprawdę, na życie. Czyżby? (...).

(...) W Polsce wymysł taki jak Rafalala był traktowany od zawsze jako wynaturzenie. Wystarczy poczytać komentarze na temat Anny Grodzkiej. Amen. Kropka. I już wiemy, gdzie jesteśmy – w Polsce – a właściwie w dupie. Bo w Polsce trans to pedo, homo, zoo, nekro. Zboczenie. Rafalala zawsze była dla mnie ikoną wolności, kolorowym ptakiem, który otwiera ludziom łby na inność. Kibicowałem jej. Kiedy w 2011 roku robiłem staż w brytyjskim „GT Magazine”, teraz „GayTimes Magazine”, najpoczytniejszym piśmie LGBT na Wyspach, napisałem o niej nawet krótki felieton. Pamiętam, że miała na sobie tiule, jak Carrie Bradshaw z „Seksu w Wielkim Mieście”. Pisałem, że oto jest, polski głos na scenie trans – bardzo ważny i potrzebny (...).

(...) Nie rozumiem Polski. Niby centrum Europy, a tak naprawdę jej dupa. Azymut ciemnoty. Wszyscy niby równi, narodowa WOŚP 24h, ale dyskoteki we łbach pozamykane, nie ma ani świateł, ani nawet światełek nadziei. Nieczynne. Głowy polskie nieczynne. Jak obecnie sklepy w niedziele. Chyba że chcesz kupić jabola, wtedy wszystko czynne. W Polsce piwo tańsze niż mineralna. Aby radzić sobie z rzeczywistością trzeba być wiecznie najebanym (...).