Jarek Holden

Największym walorem tej narracji jest nieokreśloność czasu. Bo opowieść ta mogła dziać się w czasach wiktoriańskich, latach sześćdziesiątych, a także „tu i teraz”.

„Jednej nocy mogłaby tańczyć na stole, a następnej ukryłaby się w cieniu. Kiedy stwierdzę, że ją rozumiem, może rozpłynąć się i stać zupełnie nową osobą, a ja będę musiał zacząć wszystko od nowa. Tak właśnie było z Anną”.

Jest w tym kolażu coś, co mnie chwyciło za gardło; zrobiło spustoszenie. To tekst „Świerk”. Jest przekonywający, nurtujący, z ujmującą kompozycją i niezłą puentą. Kupuję to! Tylko tyle i aż tyle.

Ariane Koch i jej „Gość” w przekładzie Zofii Sucharskiej. Irene Solà i jej „Ja śpiewam, a góry tańczą” z tłumaczeniem Barbary Bardadyn. To literackie bliźniactwo. Koch wprawdzie chodziło o coś innego, ale Sola wspaniale te zamiaryuzupełnia. Przeczytajcie książki razem, po kolei. To siostry. To specyficzne i dosłowne uderzenie pioruna!

Czy GDYBY Piotr Dardziński swoją debiutancką mikropowieść wydał w innym miejscu; gdyby wygrał inny konkurs?

Tutaj sceny codzienne mierzą się z kadrami ze snów. Tutaj pragnienie bliskości jest postawione na piedestale, a jednocześnie nie mieści się na „życiowym podium”, bo lokatorka szafy kryje się przed światem, przed swoimi bliskimi. Przed przeszłością. Przed samą sobą!

To gorzka pigułka! Napisana w męczący sposób, ale na tym polega urok tej fabuły.

Nawet nie wiem, jakich dobierać dzisiaj słów, bo obawiam się, że zamiast pisać o książce, zamieniam się w rzecznika ludzi, których nie znam, chociaż spotykam ich na swojej drodze. Patos jest zbyteczny, bo tu chodzi o prozę życia, która w książce jest opisana do spodu. Poezji w tej opowieści jest niewiele. I dobrze! Czasami pojawia się fantastyka. Np. wtedy, gdy ktoś pragnienie wybudowania miasta tylko dla głuchych.

„Wszystko”, czyli „nigdzie”. Wszędzie, czyli nic. Pomieszanie stanów i czasów. Relacji kobiety i starszego mężczyzny. W narracji pojawiają się kobiety, faceci. Są czynności. Jest życiowy landszaft. Ale najważniejsze jest MIEJSCE. To pierwsze to ostatnie. Dom rodzinny, który nigdy nie mógł pomieścić rodziny.

Zaskakuje język, na plus. A poza tym to ten sam Twardoch, który napisał wybitną „Morfinę” i tragicznego „Byka”. Symbioza dobrego ze złem. Pisarstwo, które jest zmęczone!

Fotografia. Od autoportretu nastoletniej matki to się zaczyna. Czyli błaho. Papierowo.

Pisze o prowincji, o brudnych atletach i nieczystych toaletach. Pokojach bez przedpokoju. O ludziach upchanych na cmentarzach!